Kochcice - pałac i folwark

 Kochcice to niewielka miejscowość położona na północ od Lublińca.

Od 1811 roku właścicielem majątku był Sylwiusz von Aulock. Po jego śmierci wdowa po Sylwiuszu, Maria von Aulock w 1903 roku sprzedała dobra kochcickie hrabiemu Franciszkowi Karolowi von Ballestrem. Hrabia Franciszek Ballestrem przyjechał do Kochcic 27 października uroczyście witany przez pracowników majątku. 

W 1905 roku Franciszek Ballestrem przekazał majątek Kochcice swojemu synowi Ludwikowi Karolowi, rotmistrzowi w regimencie gwardii kirasjerów w Poczdamie. W 1906 roku Ludwik rozpoczął budowę pałacu, która trwała do 1909.

Na planie prostokąta wzniesiono trzykondygnacyjny budynek w stylu neobarokowym. Frontowa strona pałacu posiada trzy ryzality. Jeden znajduje się centralnie – jest to wejście główne, z dwoma parami kolumn podtrzymujących portyk balkonowy. 

Wejście główne ozdobiono kartuszem herbowym Ballestremów. Dwa ryzality są po bokach pałacu. Fasadę przyozdobiono pilastrami korynckimi. 137 okien ozdobiono prostokątnymi opaskami z motywem rockaille w zwieńczeniu.

Pałac miał 99 pokoi a to dlatego, że gdyby miał 100 pokoi, hrabia musiałby utrzymywać wojsko.

Do pałacu prowadzi dwustronny podjazd. Przykrywa go dach mansardowy z lukarnami.

W pałacu istniała kaplica, w której mszę odprawiali zakonnicy ze Zgromadzenia Ojców Oblatów z Lublińca. Wnętrze do dziś zawiera wiele elementów z tamtego okresu.

                                                   staw pałacowy

Pałac otacza 16 hektarowy park, od północy w stylu angielskim z dwoma zarybionymi stawami. Od południa utworzono ogród w stylu francuskim.

                                                        stajnia

Od strony zachodniej zespołu pałacowo-parkowego Ballestrem wybudował piękny folwark z wewnętrznym dziedzińcem gospodarczym. W zachodniej części folwarku znajdują się 4 budynki czworaków. 

                                                    obora

                                         zbiornik wodny - obora

Od wschodu duży budynek obory z chłodnią i wieżą wodną. W oborze było 280 krów. Od południa znajduje się duży, reprezentacyjny budynek folwarku nawiązujący stylowo do pałacu – dawna stajnia z domem woźnicy, wozownią i ujeżdżalnią dla koni. Od północy cielętnik i spichlerz. Od strony parku znajduje się dom nadzorcy majątku. 

                                                         gorzelnia

Centralnie gorzelnia z wieżą wodną na której znajduje się zegar. W folwarku było 30 par koni roboczych.

                                                   wozownia 

Ballestrem był wielkim miłośnikiem lasu. Wybudował na tzw. Brzozie dworek myśliwski i kościółek. W okresie letnim lipiec- sierpień lubił przebywać w swojej leśnej chacie. Miał tam nawet krowę i dzięki temu świeże mleko. 

W czasie jednej z podróży do Holandii zobaczył rośliny które bardzo mu się spodobały – rododendrony. Sprowadził je do Kochcic i na obszarze hektara posadził je w pobliżu swojego dworku. Do dziś na Brzozie zachowała się tylko niewielka część ogrodu rododendronów, który jest chętnie odwiedzany przez turystów.

W styczniu 1945 roku. Przed nadejściem Armii Czerwonej, hrabia Ludwik von Ballestrem ewakuował się na zachód. Podobnie jego zarządca majątku i część służby.

Ludwik Karol von Ballestrem przeżywszy 82 lata zmarł 6 marca 1957 roku we Freiburgu. Marzył by pochowano go na ukochanej Brzozie, co niestety się nie spełniło. Pochowany został na cmentarzu w Köfering koło Regensburga (Ratyzbony). W dolnej części prostej płyty nagrobnej kazał wyryć dewizę: „Przyjaciel Cichego Lasu”.

W 1950 roku dworek myśliwski Ballestrema z Brzozy przeniesiono do Wojewódzkiego Parku Kultury i Wypoczynku w Chorzowie, gdzie wkrótce spłonął w niewyjaśnionych okolicznościach.

Natomiast drewniany kościółek w połowie lat 50-tych mieszkańcy Pawełek przenieśli do swojej wioski.

Po II wojnie światowej do 1952 roku w pałacu mieścił się ośrodek kolonijny potem ośrodek szkoleniowy kadr rolniczych. Od marca 1963 roku utworzono tam Wojewódzki Ośrodek Rehabilitacji, który jest do dziś.

źródło: Zamki i Pałace Województwa Śląskiego; wspomnienia mieszkanki pani Julii Płonka